اشعار

در ما قـیامت کن قـیامت سید ابراهیم            ای صاحب جود و کرامت سید ابراهیم

ما را خبر از خویش بی خود کرده اما تو            اما تو راحت باش راحت سید ابراهیم

تو شـاد از دیـدار با ما مـردم دلـتنگ            ما خسته از دنیای غربت سید ابراهیم

از ابـتدا هم تو شـهـید زنـده‌ای بـودی            سهم تو شد آخر شهـادت سید ابراهیم

‌دیـدار با تو بار دیگـر آرزوی ماست            دیـدار ما روز قـیـامـت سید ابـراهـیم

دست او در آسمان دست شهادت را گرفت            بال در بال شهادت مزد خدمت را گرفت

دیشب از هرجا خبر می‌آمد از پرواز او            رفته رفته این خبر‌ رنگ حقیقت را گرفت

می‌توانست او نباشد در میان کوه و دشت            آسمان اما صدایش کرد، دعوت را گرفت

چشم‌هایش را تماشا کردم و بغضم گرفت            چشم‌هایی‌ را که از آن‌ خواب راحت گرفت

کار کرد و کار کرد و‌ کار کرد و کار کرد            این دویدن‌ها مسیر بی‌نهـایت را گرفت

از عـلی بن ابی طالـب نـشان مِـهـر را            از حسین بن علی مُهر سیادت را گرفت

او دلش تـنگ امـام مهـربان خویش بود            در شب میلاد او اذن زیارت را گرفت

به آسمان زد و چون نور بی‌نهایت شد            پرنده پر زد از این خاکدان و راحت شد

کسی که پاک و شهیدانه زندگی می‌کرد            عجـیب نیست اگر لایـق شهـادت شد

همیشه نام تو سبـز است سیّدابراهـیم            هر آن کجا ز جهـاد آیه‌ای تلاوت شد

همیشه نام تو چون شهد بر زبان جاری‌ست            به هر کجا ز تلاش و جهاد صحبت شد

فقـیه، جامۀ سـربـازی وطن، تن کرد            و مست جام میِ طاعت و اطاعت شد

شهـید راه وطن گـشـت سیّـدابـراهـیم            جهاد کرد و در آخر شهید خدمت شد

غـلام بــارگـه آسـتــان قــدس رضــا            شـب ولادت او راهــی زیــارت شـد

شهادت آمد و دستش گرفت و با خود برد            دعـای خـادم خـوان رضا اجابت شد

عـزیـز ملت ایـران خـدا نـگـهـدارت            شهید طعـنه و بـهـتـان خدا نگهدارت

امیر بودی و دورت پر از امیران بود            بـرو عـزیـز فـقـیـران خدا نگهدارت

به غیر خالق خود از کسی نترسیدی            دلـیـر جـمـع دلـیـران خـدا نگهـدارت

رئیس بودی و جایت به صدر مجلس بود            شهید، در مِه و بوران خدا نگهدارت

زلال بــودن تــو مـی‌زنـد مــرا آتـش            شـبـیـه قـطـره بـاران خـدا نگهدارت

برو که چهره مظلومت آتشم زده است            شـبـیـه شـاه شـهـیـدان خدا نگهـدارت

شبیه شـاه خـراسان غـریب بودی تو            به یـاد شـام غـریـبـان خـدا نگهدارت

سپـردمت به پیمبر به حـیدر و زهرا            غـلام شـاه خـراسـان خـدا نگهـدارت

ز بس که گریه به غم های فاطمه کردی            شدی به فاطمه مهمان خدا نگهدارت

بنگر چه‌سان تعبیر شد کابوس اسرائیل            لرزید بر خود پیکـر منحـوس اسرائیل

عـمری تظاهـر کرد بر روئـین‌تـنی اما            برداشت ایران پرده از سالوس اسرائیل

دیگر به آژیر خطـر هر دم کـند تکرار            آهنگ مرگ خویش را ناقوس اسرائیل

از پا فتاد ای خود فروشان قامت دشمن            پس دست بـردارید، از پابوس اسرائیل

بیم از چه دارید ای سران؟ جز عنکبوتی نیست            با بـازوانی سـست، اخـتاپوس اسرائـیل

رحمی نباید کرد بر این غاصبان وقتی            کودک‌کشی فخر است در قاموس اسرائیل

مُهر شکست تا ابد، حک شده بر جبین‌تان            کوچ کنید غاصبان! جانب سرزمین‌تان

کوچ کنید صف به صف، چون که نشسته هر طرف            مرگ در انتظارتان، حادثه در کمین‌تان

رو به دیار خود کنید، ای به عبث نشستگان!            تا سر پاست اسبتان، تا نشِکسته زین‌تان

خیره‌سری‌ست کارتان، دربه‌دری‌ست بارتان            حیله‌گری‌ست یارتان، بدگهری‌ست دین‌تان

کودک غزه را اگر، در دل خواب کشته‌اید            خـورده ترک ز آه او، گـنـبد آهـنـین‌تان

مرد ظفر که نیستید، اهل خطر که نیستید            هست حریف طفل و زن، غیرت آتشین‌تان؟!

دل بکنید زین سرا، ورنه به روز ماجرا            نیش به قـلبـتان زند، مـار در آستین‌تان

یا به همین زبان خوش، پس بدهید قدس را            یا که رسد دمی دگر، لحظۀ واپسین‌تان!

بیا و عجزِ نامردانِ رسوا را تماشا کن            به قلبِ خستهٔ اسلام، إحیا را تماشا کن

بیا که رفت در چشمانشان دودِ جنایت‌ها            برایِ دیدنِ این صحنه، بالا را تماشا کن

تمام آسمان، ماتِ غبارِ دودِ جنگنده‌ست            شجاعت را ببین! مرگِ مدارا را تماشا کن

به خاک و خون کشید آخر سپاه قدس، صهیون را            به زیرِ نامۀ "ألمَوتْ"...، امضا را تماشا کن

بگو بعد از أشداءُ عَلیَ الکفّار: یا حیدر            از این مَنظر، تولّی و تبرّی را تماشا کن

به شیطان، سخت حزب الله غالب شد از این لحظه            هراس و اضطرابِ سختِ حیفا را تماشا کن

ببند آن عهدِ دیرین را و در آدینۀ موعود            کنارِ کعبه حاضر باش و آقا را تماشا کن!

زمین و آسمان‌های خدا لبریز تبریک است            خبر پیچیده گویا مرگ اسرائیل نزدیک است

هزاران موشک از نفرین مادرهای غمدیده            به سمت آسمان اورشلیم در حال شلیک است

گروهی با فلسطین و گروهی بر فلسطین‌اند            به این صورت، جهانِ مرزها در حال تفکیک است

گذشتن از میان شبهه عزمی سخت می‌خواهد            مسیرش از میان دره‌های تنگ و باریک است

قسم بر سورۀ «واللیل» و بر «والشمس» و بر «والنصر»            ظهور روشنایی، از دل شب‌های تاریک است

خدا با خون سرخ بی‌گناهان نقش زد بر خاک:            قسم بر اسم پاکم، مرگ اسرائیل نزدیک است

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را            همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

جنایت کرد در «المعمرانی» تا بپوشاند            شکستِ آشکار خویش در طوفان اقصی را

خروشِ آه محرومان و جوش اشک مظلومان            به زودی می‌دهد بر باد، اولاد یهودا را

دعـا و گـریـۀ تـنـهـا به کار مـا نـمی‌آیـد            کنون باید «اَعِدّوا» گفت و در هم کوفت، اعدا را

ید بیـضا به سِحر سامری‌ها آتش اندازد            همان دستی که یکسان می‌کند با خاک، حیفا را

به سِیر سورۀ اسرا بیا تا مسجد الاقصی            ببین تفسیر «إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقا» را

از غـزّه گـذشـتـیـم و رسـیدیم به حـیـفا            ما را غـم صبرا و شـتـیلاست، حریفا!

نامرد حـریـفی تو و یک‌روز می‌افـتی            در پای زن و کودک ما خوار و خفیفا

جز کشتن و خونریزی و آشوب چه کردی            یا ایّـهـا الانـسان که جـعـلـنـاکَ خـلـیـفا

شیـطـان بزرگ! از مکـَر الله چه دانی            تو کانَ ضـعـیـفـایـی و او کانَ لـطـیـفـا

یک‌روز می‌آیـد که در آن بیت مقـدّس            یـاران بـه نــمـازنـد ردیـفـاً بـه ردیـفــا

در باد تکان می‌خورَد و بیرق مَهدی‌ست            دیـنــاً قـیـَـمـاً مـلـّةَ مـظـلــومَ حـنـیـفــا*

*قُلْ إِنَّنِي هَدَانِي رَبِّي إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ دِينًا قِيَمًا مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا ۚ وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (انعام، ١۶١)

به زعم خویش تا پایان دنیا زنده می‌ماند            ولی این شب، فقط تا صبح فردا زنده می‌ماند

برای قدس خوابی دیده‌اند ابلیس‌ها، امّا            به رغم این همه کابوس، رؤیا زنده می‌ماند

میان باد و باران، سیل و طوفان، ترکش و موشک            دلم قرص است این سروِ شکیبا زنده می‌ماند

تمام کودکان را هم اگر کشتند باکی نیست            برای کشتن فرعون، موسی زنده می‌ماند

اگر مکر خدا مکر است، خواهی دید ای شیطان!            یهودا می‌شود مصلوب و عیسی زنده می‌ماند

فرو می‌پاشد آری هیبت پوشالی صهیون            کماکان غیرت طوفان الاقصی زنده می‌ماند

شهادت را نمی‌فهمند، کورند و نمی‌بینند            فلسطین دم به دم می‌میرد امّا زنده می‌ماند

به قعر گور خواهد بُرد ابلیس آرزویش را            بر اوج قلّه‌ها «اِنّا فَتَحنا» زنده می‌ماند

هميـشـه بـازی دنـيـا هـمـين نـمی‌مـاند            بساط غصب در آن سرزمين نمی‌ماند

به خويش آمده دنيا، زمان بيداری‌ست            اسير جهل، جهان بيـش ازين نمی‌ماند

زمين، به گفتۀ قرآن؛ كه نيست غير از حق            هميـشه در كـف مستـكـبـرين نمی‌ماند

برای عـبـرت دنـيا نـوشـتـه شد تاريخ            چنان نمـانـده و هرگز چـنـين نمی‌ماند

هزار زخـم به فـرمـانـدهان اگر بـزنند            چه باک؟ قـافـلـه بی‌جـانـشـين نمی‌ماند

به مادری كه جوانش شهيد گشته، قسم            كه شهر قدس، يهـودی‌نـشـين نمی‌ماند

نگاه كن كه جهان، يک‌صدا فلسطين است            امام گـفـته و حـرفـش زمين نـمی‌مـاند

در آن غروب آخرین، حماسه شد، سرود شد           شهادتین بر لبش، هر آنچه گفته بود شد

چه گوش‌ها که تیز شد، به انتظار پاسخش           چه کرد هُرم شعله‌ها، در آن سپیده با رُخَش

قرار ماندنش نبود و سخت بی‌قرار بود           که در غلاف صبر و اشک و آه، ذوالفقار بود

چه بی‌خبر، چه ناگهان، چه بی‌صدا، چه بی‌امان           چه کرد خون پاک او، در آن زمین، در آن زمان

کمال معـرفـت فـنا، فـنـای در مسـیر او           که حکم عـشق گفته مَن عَـشِقـتُهُ قَـتـَـلتُهُ

خطاب می‌کنم تو را، مخاطب شهید من           در این جهان بی‌کسی، تویی فقط امید من

مجاهـدت مسـیر تو، مـقـاومت مـرام تو           تو حاج قاسمی و شد، شهید قدس نام تو

لطیفِ واژۀ تنت، چو لاله واژگون چرا؟           حروف تن مقطّعه، میان خاک و خون چرا؟

نگاه کن نگاه کن، به جوش من، خروش من           علَم نخورد بر زمین، یل علَم به دوش من

در آخرین نفس چه شد، که سوخت زخم حنجرت؟!           نشست تیر حرمله، یکی یکی به پیکرت

سرم فدای آن سری، که از قفا بریده شد           فـدای آن تـنی که بین نـیـزه‌زار دیده شد

به پیش چشم خواهری، سکوتِ خنجری شکست           سری به روی نیزه‌ها، حرم به خاک و خون نشست

علَم که خورد بر زمین، تمام خیمه غصب شد           تن شریف بی‌سری، نصیب سُمّ اسب شد

چه کرد شمر بی‌حیا، به پیش چشم شاهدین           چه زخم‌ها که از سنان، نخورد قلب شاهِ دین

به اشک چشم گفته‌ام، که ای رفیق دائمی           مکن دریغ چون که تو، نثار حاج قاسِمی

برای روح تو، دنیا عجب جای حقیری بود            برای تو شهادت آرزوی دل‌پـذیری بود

تمام عمر تو سیر و سلوک و عشق و خدمت شد            برایت بین بستر آرمیدن چون اسیری بود

جوانی را فدا کردی، شهادت را پسندیدی            به تو آنچه نیامد مرگ در دوران پیری بود

سرا پا خویش را گرچه نثار راه حق کردی            زِ تو یک دست ماند آن‌هم برای دستگیری بود

پس از آن‌که تو رفتی، تنگ شد بر عاشقان دنیا            تو رفتی بعد تو سید رضی‌ها آمدند آن‌جا

به جای رد پایت ای مسافر! سرو می‌کاریم            تو را ای قهرمان در قصه‌هامان زنده می‌داریم

اگرچه رفته‌ای، الگوی ما همواره می‌مانی            و فرزندانمان خواهند شد قاسم سلیمانی

و فرزندانمان قطعاً سلحـشوران دنـیایند            همین مستضعفان میراث‌دار صبح فردایند

ندارد فرق موجِ کرخه پیش چشم ما با نیل            که در جنگیم با آن غاصبِ خون‌خوار اسرائیل

بداند باز آمریکا که ما خون‌خواه سرداریم            که ما با قاتلش قطعاً برادر کشتگی داریم

به پای امر رهبر تا که جان داریم می‌مانیم            برای این علی، عمار و مقدادیم و سلمانیم

رسیده روزهای انتهای ویژه خواری‌ها            که کوتاه است آری عمر این‌گونه سواری‌ها

شما رودید ای مردم، زلال و تازه و روشن            شما سیل‌اید سیلِ غیرت و کابوس اهریمن

به فرمان ولی باشید، نصرت زود خواهد بود            سپاه ما سپاه حضرت موعود خواهد بود

به سیل اشک می‌شوئیم راه کارون‌ها را            هنوز از جبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را

امان از این‌چنین سوزی که در داغ عزیزان است            امان از این‌چنین داغی که می‌بُرّد امان‌ها را

به دنبال جوان خوش قد و بالای خود بودیم            غریبانه ولی بردیم با خود استخوان‌ها را

اگر دریا نمی‌گنجد به کوزه، با چه اعجازی            میان چـفیه پـیچـیدند جسم پهـلوان‌ها را؟

خبر دادند یوسف‌ها به کنعان باز می‌گردند            نـدانـسـتـیـم بـا تـابـوت می‌آرنـد آن‌ها را

به روی شانۀ لرزان مردم یک به یک رفتند            خدا از شانۀ مردم نگیرد این تکان‌ها را

در فلسطین می‌چکد خون از نگاه کودکان           پـشت ابر غـم نشـسـته روی ماه کودکان

سر بچرخانی به هر سو، لاله‌ای روئیده است           شـهـر غــزه پُر شده از بـارگـاه کـودکان

زیـر چـنـگـال تو ای دیـو یـهـودیِ پـلـید!           زادگـاه کــودکـان شـد قـتـلـگـاه کـودکـان

بـزدلانه می‌کشی اطفال را چون حرمـله           ترس داری تا به راه افـتـد سـپاه کودکان

گر جنم داری بیا با مردِ این لشکر بجنگ           چیست در این دشمنی‌کردن گناه کودکان؟!

هیچ بمب و موشکی هرگز حریف گریه نیست           تو سلاحت موشک و گریه سلاح کودکان

گر چه مظلـوم‌اند اما مـقـتـدر می‌ایـسـتند           چون خداوند است تنهـا تکـیه‌گاه کودکان

خون مظلوم، عاقبت در خویش غرقت می‌کند           مـی‌زنـد آتـش بـه دامان تـو، آهِ کـودکـان

از تبار شیر خـیـبر، شـیرمـردی می‌رسد           تا که صهیون را بسازد فرش راهِ کودکان

زمین و آسمان‌های خدا لبریز تبریک است           خبر پیچیده گویا مرگ اسرائیل نزدیک است

هزاران موشک از نفرین مادرهای غمدیده           به سمت آسمان اورشلیم در حال شلیک است

گروهی با فلسطین و گروهی بر فلسطین‌اند           به این صورت، جهانِ مرزها در حال تفکیک است

گذشتن از میان شبهه عزمی سخت می‌خواهد           مسیرش از میان دره‌های تنگ و باریک است

قسم بر سورۀ «واللیل» و بر «والشمس» و بر «والنصر»           ظهور روشنایی، از دل شب‌های تاریک است

خدا با خون سرخ بی‌گناهان نقش زد بر خاک:           قسم بر اسم پاکم، مرگ اسرائیل نزدیک است

تکان داده‌ست فریاد گلویت، خواب دنیا را           به خونت هدیه دادی بر جهانِ مُرده، احیا را

چنان قلب زمین را بر تپش انداختی شاید           میان آهِ خود داری نفـس‌های مسـیحـا را

فلسطینم! به خاک افتادی اما شور اعجازت           به خود آورده حتی ساحرانِ قوم موسی را

و لا تَحزَنْ و لا تَحزَنْ! مترس ای جانِ خونین‌تن!           که بشکافد عصایش بار دیگر موج دریا را

زمینِ غزه از خون شهیدان آب می‌نوشد           به یاد آورده‌ای تاریخِ «صبرا» و «شتیلا» را

ولی سوگند بر «تین» و، ولی سوگند بر «زیتون»           که می‌سازند این خون‌گریه‌ها، لبخندِ فردا را

ببار ای آسمان! بر تارهای عنکبوت امشب           مهیا کن برای حضرتش صحن مصلّی را

کسی می‌آید و در مسجدت تکبیر می‌گوید           ربیع الآخری می‌آورد طوفان الاقصی را

پریشان‌حال از این جغـرافیای نامسلمانم           کسی تا مسجد الاقصایِ خونین می‌بَرَد مارا؟!

خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل            جهان وارونه شد، این‌بار با سنگ آمده هابیل

نِگین، دست شیاطین و سلیمان اشک می‌ریزد            و با فرعون، می‌خندند فرزندان اسرائیل

گلستان شد، اگر چه آتش نمرود، اما سوخت            گلوی «الخلیل» از داغ فرزندان اسماعیل

لب خاخام‌ها، تورات را وارونه می‌خواند!            کشیشان، با دعا، رد می‌شوند از غیرت انجیل

به رسم سامری، این قوم ابتر را ببین، دنیا!            در آتش‌بازی خود، کرده‌اند از کودکان، تجلیل

میان نقشه‌ای، غرق‌اند در نیل‌ و فرات، اما            نمی‌دانند این خوابِ پریشانی‌ست، بی‌تأویل

بیا ای تک‌سوار سبز! ای پایان این پائیز!            که همراهت بیائیم از فرات، این‌بار سوی نیل

و «سبحان الذی أسری» بخوان، تا «مسجد الاقصی»            بخوان! ای خواندنت، شیرین‌تر از تنزیل جبرائیل

فلسطین، جوجه‌های کوچکش، حالا ابابیل‌اند            و خـواب آخـر پائـیز می‌بـیند، سپاه فیل

ای قـدس تنت زخمی شلاق یهود است            عمری ست سراپای تو در آتش و دود است

شمـشیر بلا یکسره در حال فرود است            از ما به تو پیوسته سلام است درود است

صهیون پس از این زار و زبون است فلسطین

کابین عروسان تو خـون است فلسطین

ای کــودک آوارۀ غــزه کــفـنـت کــو؟            در بـزم عـزاداری گـل سیـنـه‌زنت کو؟

سرچـشمه آتش شده بستان چـمنت کو؟            آوای خوش قـمـری شیرین دهـنت کو؟

بـتـخـانـه نـمـرود هراسـان خـلیل است

پیروزی تو وعده‌ای از رب جلیل است

از سـمـت خــدا خـیـل ابـابـیـل مـی‌آیــد            مـوسـی و عـصـا از طرف نـیل می‌آید

بـر فـرق سـر ابــرهـه سـجـیـل مـی‌آیـد            هـنـگـام ظـفــر بـر گـلـه فـیــل مـی‌آیـد

خـالی شـود از کل جـهـان شـاکـلـۀ دیو

تا پـاک شـود از هـمـه جا نـام تـل‌آویـو

طوفـان شده در گـسترۀ مسجد الاقصی            این داغ رسـیـده‌ست به سـرتـا سـر دنیا

دارد سـنـد نـصرتـتـان می‌شـود امـضـا            خــورشـیـد پــدیــدار شـده از دل دریــا

از هـمـهـمـۀ لـشـکـر کـفــار نـتـرسـیـد

بی وقـفـه بجـنـگـید و ز پیکـار نتـرسید

با لطف خـداونـد ظـفـر می‌رسد از راه            در بحـبوحـۀ شام سحـر می‌رسد از راه

در ظلمت این شهر قمر می‌رسد از راه            شمشیر عـدالت به کمر می‌رسد از راه

سـیـد عـلـی خـامـنــه‌ای؛ رهـبــر آگــاه

فـرمـود کـه نــابـود شــود دشــمــن الله